Πριν από λίγο επέστρεψα από την κηδεία ενός από τα αδικοχαμένα παιδιά της τραγωδίας των Τεμπών.
Ενός παιδιού που τα τελευταία χρόνια εργαζόταν στα τρένα.
Ενός παιδιού που ήταν μέλος της ΟΝΝΕΔ.
Ενός παιδιού με το οποίο αναζητούσαμε λύσεις για να κάνουμε την πατρίδα μας καλύτερη και τελικά σκοτώθηκε, ενώ έκανε τη δουλειά του.
Στις ίδιες θέσεις έχω ταξιδέψει κι εγώ. Το ίδιο δρομολόγιο το έχω κάνει πολλές φορές ως φοιτητής, αλλά και πιο μετά.
Θα μπορούσα να ήμουν εγώ στην θέση του.
Θα μπορούσε να ήταν η αδερφή μου ή η κοπέλα μου.
Θα μπορούσε να ήταν κάθε νέα και κάθε νέος.
Ακριβώς επειδή όλοι θα μπορούσαμε να ήμασταν στις μοιραίες θέσεις, είναι υπόθεση όλων μας να απαιτήσουμε από το κράτος να κάνει όσα απέτυχε εδώ και πάνω από δυο δεκαετίες.
Είτε συμφωνούμε σε άλλα ζητήματα, είτε όχι.
Μπροστά σε αυτή την αποτυχία δικαιούμαστε να είμαστε οργισμένοι.
Οφείλουμε, όμως, και κάτι παραπάνω: να κάνουμε όλοι μαζί ό,τι περνάει από το χέρι μας για να μη ζήσουμε ποτέ ξανά τέτοια τραγωδία.
Η αυτοκριτική, η ενότητα και η αποφασιστικότητα δεν έχουν ιδεολογικό πρόσημο.
Είναι τα εργαλεία μέσα από τα οποία θα κάνουμε την Ελλάδα τη χώρα που θέλουμε, τη χώρα που μας αξίζει, τη χώρα που θα διαφωνούμε στην πολιτική, αλλά θα είμαστε ασφαλείς όταν ταξιδεύουμε.
